Eerste 2 weken!

Toen ik 6 maanden geleden begon met het plannen van mijn reis dwaalden er nog talloze gedachtes door mijn hoofd heen om niet alleen op de reis te gaan; Samen dingen beleven is toch altijd veel leuker? Stel dat ik erg ziek zou worden, dan zou er niemand zijn die me kan helpen. Dan zou ik zelf met mijn voedsel vergiftigde buik of migraine beladen hoofd in de snikhete zon op zoek moeten gaan naar een dokter. Of wat zou het naar moeten voelen om thuis te komen, vol met verhalen & ervaringen, terwijl jij eigenlijk de enige bent die weet hoe het was. Niemand om er thuis nog even aan terug te denken en samen na te genieten.

Een paar dagen voor mijn vertrek, kon ik mij geen andere soort reis meer inbeelden als een reis in mijn eentje. Ik had me er helemaal op ingesteld en elke geleefde dag in Groningen was een dag dichter bij Azië. Ik kon me al helemaal inbeelden hoe het moest zijn om uit het vliegveld te lopen en de bekende geur van een warme met smog beladen aankomst hal te ruiken. De tropische warmte die het je T-shirt niet gunt meer dan 10 minuten droog te blijven kon ik al van dromen. Alhoewel dat niet het meest relaxte is aan reizen, kon ik er gek genoeg wel naar uitkijken. Het zijn altijd de kleinste details die een ervaring compleet maken.

Op de dag van vertrek had ik vrij weinig geslapen omdat ik om 02:00 uur 's nachts nog maar even mijn tas heb ingepakt. Milad, Robin & Joey waren zo aardig om mij naar Schiphol te brengen. Met de trein was ook geen optie omdat ik eerst mijn paspoort 3 uur voor mijn vlucht in Amsterdam moest ophalen. Die lag daar bestempeld met een visum voor Thailand op mij te wachten. Tip voor de volgende keer: op tijd je visum aanvragen! Terwijl we naar Schiphol rijden kijk ik naar buiten. Met Firestone van Kygo op de achtergrond geniet ik van de deprimerende miezer regen die op de Flevopolder neerdaalt. Nog 1 keertje kijken naar dit koude kikkerlandje. Aangekomen op Schiphol heb ik snel afscheid genomen van Milad, Robin & Joey. De auto stond niet echt legaal geparkeerd en dus waren ze, begrijpelijk, in een flits weer weg. Na ook afscheid genomen te hebben van moeders & oma bij de incheckbalie begon het me ineens te dagen dat het vanaf nu een one man job zou zijn. Voor het eerst in 6 maanden tijd kreeg ik een raar onderbuik gevoel, anders te verwoorden in een gezonde spanning. Ik wist dat ik me wel ging redden alleen het gevoel dat ik nu iedereen achter me gelaten heb en er alleen voor stond was toch even raar. Gelukkig vloog ik al zeg ik het zelf in het mooiste vliegtuig met de mooiste maatschappij: Emirates! Een eigen home cinemaset in mijn stoel, genoeg beenruimte, gratis drank & WiFi in de lucht (ja het bestaat) waren waarschijnlijk voor mij de laatste luxe die ik de komende 3 maanden zou krijgen. Reden genoeg om extra veel van mijn vlucht naar Dubai te genieten! Na Inception, 3 afleveringen van Family Guy & 3 glazen Bacardi cola ben ik neergestreken in waarschijnlijk de jongste wereldstad ooit: Dubai! Omringd door reclames van luxe auto's en horloges baan ik mijzelf een weg over het met marmer betegelde vliegveld. Mijn vervolg vlucht naar Bangkok vertrekt over 4 uur en dus heb ik genoeg tijd om mijn favoriete spelletje te spelen als ik op een vlucht moet wachten: Get lost on the Airport! Het is 01:00 uur 's nachts en daarom is mijn verbazing ook groot als ik een camera team, geluidsman en presentator van National Geographics 'Ultimate Airport Dubai' tegenkom. Ik heb het programma wel eens gezien en herken direct een paar mensen van TV. Haastend beukt een team van minimaal 10 personen zich een weg door alle passagiers. Het lijkt erop dat ze, in tegenstelling tot hoe het op tv lijkt, weinig oog hebben voor alle passagiers die voor ze aan de kant moeten. Achja, een goed TV-Programma is ook belangrijk natuurlijk... Ik sterf van de honger en besluit ergens mijn tas te dumpen om even te genieten van een biertje & broodje. Weer een tip voor de volgende keer: Eet genoeg tijdens je vlucht, want wat ik hiervoor heb betaald had ik in Thailand een week van kunnen eten. Ik deel mijn tafel met wat olie sjeiks uit Koeweit, ze hebben de grootste lol met elkaar en alhoewel ik geen woord Arabisch spreek kan ik er al snel uit opmaken dat het om de billen van de serveerster gaat. Ze spelen een spelletje en het gaat er volgens mij om wie het vaakst de serveerster kan roepen en haar om een gunst kan vragen. Als tegenprestatie moeten de andere elke keer een slok van hun bier gemengd met ongekend sterk shotje drinken. Ik heb het mogen proeven, het was inderdaad niet te pruimen. Na mijn peperdure maaltijd is het tijd voor mijn vlucht naar Bangkok. In tegenstelling tot mijn eerste vlucht was dit zonder twijfel mijn ergste vlucht ooit. Ik heb 7 uur lang tussen 2 zwaargewichten gezeten die van beide kanten hun recht op de armleuning verdedigden. Ik kon geen kant op en het enige wat ik tijdens die vlucht gedaan heb is aftellen tot Bangkok.

Ik ben aangekomen in Bangkok en wordt door een taxi naar mijn hotel gebracht. Ik heb voordat ik vertrok een goed hotel met zwembad uitgezocht om nog even lekker te kunnen bijkomen van de reis. Niks is lekkerder dan na een reis van 24 uur aan te komen in een tropisch warm land en dan direct het zwembad in te kunnen duiken. Het hotel gaf me direct al de kans op aan de Thaise standaards te wennen; het slot van mijn kamer was kapot & de douche was lekker koud. Zo goed was het hotel dus ook weer niet. Wat ik niet wist toen ik het hotel boekte, was dat dit hotel helemaal in het noorden van Bangkok lag ver van alle toeristische bedrijvigheid. Ik was beland in een Thaise bijstandswijk met huizen die je meer deed denken aan de hutten die je in groep 6 maakte. Ik vond het allemaal wel prima en heb mijn eerste dag daarom ook gevuld met het verkennen van de wijk en me te verrijken met de eerste Thaise woordjes bij de locale buurt bewoners. Het is avond en na de schrikbarende ontdekking dat ik nog een paar uur heb voor mijn inzending voor 3-op reis ben ik als een speer naar het centrum vertrokken om daar op 1 van de hoogste torens wat shots op te nemen. Het is Valentijnsdag dag en ik ben omringd door Thaise stelletjes die bij het aanzicht van de skyline van Bangkok hun Valentijnsdag aan het vieren zijn. Na een paar keer in de camera wat dingen verteld te hebben wordt ik steeds meer aangekeken door de koppels. Ik ben 1 van de weinige westerse personen op het gebouw en mijn verbazing is daarom ook niet groot als een paar Thaise vrouwen met me op de foto willen. Ze waren dolgelukkig na het verkrijgen van een foto met mij op hun filmrol en na de 3de foto begint me het te dagen dat ze misschien denken dat ik, door al het praten in de camera, een bekend persoon of iets dergelijks ben. Deze gedachte wordt bevestigd als ik na de 3de foto, ook een handtekening moet uitdelen. Even rustig mensen, zo bekend ben ik ook weer niet haha. Het was een goede eerste avond in Bangkok.

Na 2 dagen chillen heb ik mijzelf in het backpackers wereldje gedompeld door te verkassen naar het reizigers middelpunt, Khao San Road. Deze straat zit vol met goedkope guesthouses, bucket-bars, straatverkopers, streetfood-karretjes, live muziek en bedelaars. Een chaotisch middelpunt waar het onmogelijk is om geen nieuwe mensen te leren kennen, het gebeurt bijna vanzelf. Het is een heerlijke plek om te feesten en nieuwe mensen te leren kennen. Vanaf hier heb ik alles in Bangkok gezien en bezocht. Bangkok is een stad waar Westers & Oosters bij elkaar komt. Het heeft immens veel hoge, luxe gebouwen en hotels. Maar als je 2 straten verder loopt kom je alweer uit in een wijk waar de geur te vergelijken is met een net iets te volle vuilniszak in een studenten huis. Hutjes gemaakt van platen en overal geïmproviseerde kraampjes aan de weg waar mensen op de grond zitten dingen te eten waarvan je het bestaan niet eens van af wist. Ik vond het heerlijk om de hele dag straat in straat uit te lopen en verdwaald te raken in deze bijzondere stad.

Na 4 dagen tempels, cultuur, feesten & chaos vond ik het wel welletjes met deze drukke stad. Het was tijd voor nieuwe indrukken en vooral iets meer rust in de tent. Veel backpackers die ik heb gesproken in Khao San Road adviseerden mij om naar Chiang Mai te gaan, een kleinere stad in het Noorden van Thailand. De afstand is ongeveer 700km en dus is de makkelijkste (en de leukste) manier met de nachttrein. De hele trein was gevuld met stoelen die je kon omtoveren in een slaapbed. Elk bed had zijn eigen verlichting, stopcontact en gordijn. Los van het interieur was de trein in vele opzichten dus luxer als een gemiddelde NS Sprinter. De sfeer in de trein deed me denken aan de trein in de Harry Potter reeks. In elke cabine zag je groepen mensen zitten die spelletjes aan spelen waren, boeken lazen, eten of aan het genieten waren van het steeds maar veranderende landschap die langs ons gleed. Om de 10 minuten kwamen er karretjes met voedsel en drinken langs en als je even geen zin in al die mensen had deed je simpelweg je gordijntje dicht en had je als het ware je eigen tentje in de overbeladen trein. De volgende ochtend werd ik gewekt door de opkomende zon die door de bergen met kleine straaltjes mijn cabine verlichtte. De trein had een prachtig geïmproviseerd restaurantje in de laatste cabine waar ik onder het genot van een kopje koffie de laatste uren van de rit heb besteed. Het landschap veranderde snel en waar ik gister nog in het hectische Bangkok was, begon ik nu aan te komen in een prachtig met bergen bezaaid niemandsland.

In Chiang Mai heb ik mijn eerste dagen besteed op 2 wielen. De scooter is het beste middel om er zelf op uit te gaan en op zoek te gaan naar verlaten, minder toeristische gebieden. Na een paar uur rijden begon ik te wennen aan de Thaise verkeersregels. Naar mijn idee is er maar 1 verkeersregel: Voorrang heb je niet, dat moet je afdwingen. Al slalommend tussen de auto's op de snelweg ga ik op zoek naar verlaten dorpjes en indrukken. Na wat zandweggetjes kom ik uit in een prachtig verlaten dorpje in de bergen. Het dorpje is naar mijn idee 100% zelfvoorzienend; elk huis heeft een eigen tuin, dieren, watervoorziening en aan het einde van het dorp staat een klein tankstationnetje. Het dorpje waar ik in uitkwam is het resultaat van 4 uur toeren door de bergen, ik wordt daarom ook nieuwsgierig door de bewoners aangekeken als ik langzaam over de weggetjes heen rijd. De bewoners maken een vriendelijke indruk. Nadat ook de 2 honden mijn aankomst hebben opgemerkt, die iets minder vriendelijk over kwamen, lijkt het me een beter idee om rechtsomkeert te gaan terug naar de iets meer bewoonde wereld.

Na enig research gedaan te hebben op het internet wist ik dat hier ergens een plek moest zijn waar je oog in oog met tijgers kon staan. Je kon ze zien, aaien en wie een beetje lef had kon zelfs met ze spelen. Het is wat ik van de verhalen gehoord heb 1 van de weinige plekken waar tijgers niet gedrogeerd worden. Ze worden vanaf hun geboorte opgevoed met mensen om hun heen en als ze 20 maanden oud zijn losgelaten in een groter reservaat. Een tijger van 20 maanden wordt te groot en te gevaarlijk om nog steeds met mensen in contact te zijn. Ik ben er heengegaan en met dubbele gevoelens weggegaan. Het waren prachtige beesten om van dichtbij te bewonderen, voor 12 maanden immens groot en krachtig. De meeste tijgers toonden een actieve indruk en dus moest ik maar steeds meer geloven dat ze niet gedrogeerd werden. Echter was de plek waarin ze leefden veel te klein voor zo'n wild beest en waren er veel te veel mensen. Je kon aan alles merken dat het een echte toeristen trekpleister was en ook al werden ze goed behandeld had ik ze liever in het wild gezien. Uiteraard is het niet mogelijk om een wilde tijger van zo dichtbij te bewonderen, dit was hoe dan ook de beste manier om deze beesten van zo dichtbij te zien. Mooie ervaring maar ik zal het niet nog een keer doen.

De volgende dag werd ik om 09:00 uur opgepikt met een busje om een 2 daagse trekking door de jungle te doen. Mijn backpack kon ik achter laten in mijn hostel en met een klein tasje gevuld met wat toiletspullen en extra ondergoed kon ik het de komende dagen wel redden in de jungle. De jungle trekking was, alhoewel ik dat niet verwacht had, een bijzondere ervaring. Een local die hoog in de bergen woonde begeleide me samen met 9 andere backpackers door de jungle heen. Het was met 35 graden een pittige klim omhoog maar het uitzicht onderweg was geweldig. Hij liet ons onderweg proeven aan allerlei plantjes uit de jungle en nadat we een slang gespot hadden heeft hij die voor ons gevangen voor het avondmaal. Na een 5 uur durende tocht kwamen we aan in een prachtig klein dorpje in de bergen waar een paar families woonden. Het was ver weg van de bewoonde wereld en deze plek had ik bij mijzelf ook nooit kunnen vinden. De huizen waren gemaakt van hout & bamboe en stonden op hoge houten palen van de grond af. Overal liepen kippen, zwijnen en honden. De honden als huisdier en de rest als voedsel voor de bewoners. Die avond aten we ons eten met bestek gesneden uit bamboe en bladeren als bord. Na het eten kwamen de locale kinderen Thaise liedjes voor ons zingen bij het kampvuur. De show was gratis, alleen werd er wel van ons verwacht ze een lied uit ons eigen land te leren. Ik was de enige Nederlander in de groep en ik heb ze daarom de kabouterdans geleerd. Na 3 keer oefenen stonden we daar met het hele dorp de kabouterdans te doen, het was weer even alsof ik in de kleuterklas zat. Na een kijkje in hun primitieve levensstijl werd het tijd om de kinderen kennis te laten maken met wat westers speelgoed. 1 Van onze reisgenoten had een laserpen mee die tot diep in de heldere sterrenhemel scheen. De kinderen keken hun ogen uit en durfden in eerste instantie niet dicht bij het licht te komen. Na een korte demonstratie over de veiligheid van de pen waren ze niet meer weg te slaan van van de groene lichtstraal. We schenen er mee op de grond en als een stel hyperactieve katten renden ze achter het licht aan. Ook mijn iPhone die ik later uit mijn broekzak haalde was nieuw voor hun. Terwijl ik de foto's van het dorp aan het terugkijken was verdween in enkele seconden hun interesse in de laserpen en stonden er binnen de kortste keren allemaal Thaise kleutertjes om mij heen. 1 voor 1 mochten ze naar links swipen om de volgende foto te bekijken. Vol bewondering keken ze naar een filmpje waarin ze hun families en huizen op het scherm terugzagen. Nadat we een paar filmpjes bekeken hadden kregen ze al vrij snel door wanneer iets een film of foto was waardoor ze al snel elke keer netjes op het 'play' knopje drukten. Ik heb een uur met ze gezeten om foto's te bekijken, te maken en flappybird (proberen) te spelen. Dat laatste uiteraard zonder succes. Alhoewel we elkaar in geen enkele taal konden verstaan leken ze alles te begrijpen wat ik hun uitlegde. Het communiceren was handen en voeten werk maar dat ging prima. De kinderen werden teruggeroepen om naar bed te gaan, die zullen waarschijnlijk heerlijk dromen over de kabouterdans met laserlampjes en flappybird ;) Voor dat ik ook in mijn bamboe hutje kruip kijk ik nog 1 keer omhoog om weg te dromen bij de mooiste sterrenhemel die ik ooit gezien heb. Pas als je op zo'n verlaten, donkere plek in de bergen bent besef je pas hoe weinig wij eigenlijk van alles boven ons zien. Ik dacht altijd op het platteland buiten Groningen veel sterren te zien en besef me nu pas dat dit niks is vergeleken met het lichtpuntjes paradijs hier in de bergen. Vandaag was ook weer een memorabele dag.

Tijdens de jungle trekking heb ik een leuk stel uit Nederland ontmoet. Koen & Chloë waren inmiddels al 6 maanden onderweg en zijn na Nieuw-Zeeland, Australië, Indonesië & Maleisië neergestreken in Thailand waar ze meeliepen met dezelfde jungle trekking als ik. Ze hadden net als mij het zelfde plan om hierna naar Pai te reizen. Pai is een klein achter de bergen verstopt hippie dorpje waar ik veel backpackers over gehoord heb. Het dorpje telt niet meer dan 7 straten en is omringd door prachtige natuur. De meest gebruikelijke manier om naar dit verlaten plekje te reizen is met de bus. Het zou ongeveer een tocht van 3 uur met een minivan door de bergen moeten zijn. De tocht met de bus schijnt geen pretje te zijn, het bedraagt namelijk meer dan 600 bochten die het je buik moeilijk maken je ontbijt binnen te houden. Samen komen we tot de conclusie dat het het veel leuker is om deze tocht met de scooter af te leggen. Meer vrijheid, we kunnen stoppen bij mooie plekjes en scooter rijden is ook gewoon hartstikke leuk in dit landschap. We spreken 's ochtends af op een random kruispunt in Chiang Mai. Achteraf verbaast het me dat ik ze gevonden heb, want Chiang Mai had 10-tallen soortgelijke kruispunten. En zonder internet in je broekzak is het wel handig om direct op de goede plek te staan. Na een kritische zoektocht naar de goedkoopste scooter verhuurder beginnen we onze reis naar Pai. Koen en Cloë samen op een scooter en ik erachteraan. Nadat we de eerste bordjes van watervallen gepasseerd zijn dwingt onze nieuwsgierigheid ons een zijweg te nemen om vervolgens op zoek te gaan naar deze waterval. Het is droog seizoen en veel watervallen heb ik hier nog niet gezien. Volgens de locals die we onderweg tegen komen is het nog een stukje rechtdoor en dan zouden we bij de waterval uit moeten komen. Met moeite rijden we omhoog en omlaag over een onverhard, hobbelig zandweggetje. Na een kleine 10 minuten, inmiddels omringd door bananenbomen en hoog gras, komen we uit op een doodlopend punt in het bos. De weg eindigt hier officieel en maakt plaats voor ongerepte natuur. Nieuwsgierig als hij is besluit Koen verder te voet te gaan en terwijl hij van alle kanten bladeren opzij moet duwen vervolgt hij zijn weg de jungle in. Ik volg hem en wanneer we de scooters achter ons niet meer kunnen zien beginnen we kleine straaltjes met water te horen. We lopen verder en ik moet om de zoveel tijd achterom kijken om te voorkomen dat we de weg terug niet meer kunnen vinden. Inmiddels ben ik Koen kwijt, die is in een over enthousiaste bui nog verder gelopen terwijl ik de moed al had opgegeven. Ik besluit te wachten en terwijl ik op een boomstam zit luister ik naar alle bijzondere geluiden die uit de jungle komen. Het is nog geen 10 minuten lopen naar de scooters en toch heb ik het gevoel midden in een onbewoonde jungle te zitten. Tussen de bladeren krioelt een kleine slang onder de boomstam door. Ik blijf het elke keer fascinerend vinden hoe ze zich zonder poten zo simpel voort kunnen bewegen. Inmiddels hoor ik tussen de vogelgeluiden Koen, hij heeft de waterval gevonden. Als ik vraag of het de moeite waard is om te komen kijken zie ik hem alweer achter de bladeren tevoorschijn komen. Meer dan een klein straaltje was het dus niet. Op de terugweg rijden we weer langs de bananenbomen waar we als expeditie Robinson kandidaten een paar trossen uit de bomen vissen. Heerlijk tussendoortje! Heerlijke lunch, helaas geen waterval. Zou dat bordje langs de weg nou echt naar dat zielige straaltje verwijzen? We zullen er nooit achterkomen want het is weer tijd om op onze trouwe 2-wieler te springen en de bergen in te gaan. De rechte stukken zijn heerlijk om vol gas te gaan en de verkoelende wind door je haren te voelen blazen. Terwijl Koen als een ware coureur door de scherpe bochten heen scheurt ben ik iets terughoudender in mijn snelheid. De bochten zijn onwijs scherp en geven mij genoeg reden elke bocht weer wat af te remmen. En met 600 bochten leverde dit een mooie vertraging op. Het had als gevolg dat ik ze om de 10 minuten uit het zicht verloor om ze vervolgens weer bij een uitzicht punt wachtend op mij tegen te komen. En die uitzichtpunten waren waanzinnig. Ze waren ideaal om je benen even te strekken, wat water te drinken en te genieten van het oneindige berg en dal landschap.

Na een toch van 5 uur beginnen de bergen om ons heen plaats te maken voor iets meer uitzicht op de horizon. We zijn weer aan het dalen en langzamerhand zien we weer steeds meer huisjes en bordjes langs de weg. We komen aan op een wat vlakker gebied omringd door bergen. De vlaktes zijn bedekt met een subtiel laagje mist die laag over de velden hangt. Tussen de mist spotten we hier en daar kleine van bamboe gevlochten hutjes. Wie Lord of the Rings heeft gezien kan het vergelijken met het kleine geromantiseerde dorpje waar de hobbits in woonden. Daar deed het mij erg aan denken. Zonder twijfel konden we concluderen dat we waren aangekomen in het hippie dorpje Pai. Zoals het bijna elke dag gaat hadden we om 18:00 uur nog geen idee waar we zouden slapen. Geen nood, eerst tijd om de lange dag af te sluiten met een heerlijk koud biertje. We settelen onszelf in een reggae bar en terwijl we hostels zoeken op onze telefoon vermaken we ons aan de geïmproviseerde pooltafel. Lang hoeven we niet te zoeken, de bar eigenaar heeft 2 kamers boven zijn bar. De kamers zijn voorzien van een bed, ventilator en een krakkemikkig badkamertje. Het was het simpelste van het simpelste maar meer hebben we ook niet nodig. Voor €3,- per nacht konden we hier bijna geen nee tegen zeggen. Meneer café baas had alleen geen dekens. Na een paar keer proberen of we niet wat dekens uit het café konden lenen bleef hij standvastig bij het feit dat we alleen zonder dekens konden overnachten. Aangezien het s' nachts goed afkoelt hier en iets over je heen toch altijd wel lekker slaapt besluiten we de scooter te pakken en door te zoeken in Pai. Het is donker en aan de rand van het dorp zien we in de bergen een kilometer lange horizontale vuurlijn die over de bergen brand. Een gecontroleerde bosbrand als afbakening om echt grote bosbranden te voorkomen. Het was een prachtig en indrukwekkend gezicht, letterlijk de hele horizon was gevuld met een lijn van vuur die als een soort rivier langs de bergen stroomde. Ons uur durende zoektocht naar een goedkoop hostel was tevergeefs, we kwamen alleen maar hotels van €15,- tegen. Is ook niet duur natuurlijk, maar wie meer dan 100 dagen reist heeft de rekensom al snel gemaakt met hoeveel je hierop kunt besparen. We gingen terug naar meneer dekenloos en toen hij ons de sleutel voor de kamer gaf kwam hij trots aanlopen met een stapel dekens waar je zelfs op de Noordpool mee had kunnen overnachten. Thanks Sherlock had je ook wel een uur geleden kunnen zeggen ;)

We hebben de avond gevuld met drankjes in de reggae bar met live muziek op de achtergond. We hadden gezelschap van een Deens koppel die Koen & Chloë ontmoet hadden in Chiang Mai. Omdat iedereen ongeveer dezelfde route door Thailand heen pakt, hoef je niet raar op te kijken als je op een andere plek weer bekenden tegenkomt. Patrick en Nicoline waren hier op vakantie in Thailand en zouden in een paar week door Thailand heen reizen. Altijd leuk om verhalen te horen en uit te wisselen met reisgenoten. Het was een gezellige nacht die begon met strijdlustige potjes beerpong en eindigde in een kampvuur omringd door 10-tallen backpackers met buckets buiten het dorp. Het in mijn eentje terugvinden van het hostel was iets minder succesvol. Ook al telde het dorp niet veel straten, met 10 zwerfhonden die grommend achter je aan lopen terwijl jij de enige persoon in het dorp bent gaat het zoeken toch wat lastiger. Na inmiddels 3 keer hetzelfde rondje gelopen te hebben in het doodstille, donkere verlaten dorpje met als enig gezelschap groepen zwerfhonden die om je heen staan begint de moed me toch wat dieper in de schoenen te zakken. Ik was letterlijk en figuurlijk de weg kwijt en aan mijn lot overgelaten tussen de iets minder gastvrije viervoeters. Ik ben inmiddels al 3 kwartier op zoek en vanaf 3 kanten omsingeld door honden als ik in de verte bekende gezichten zie lopen. Het was de rest die na hun laatste buckets ook hadden besloten terug te gaan. Het meest bizarre was dat ze voor ons hostel stonden, de straat waar ik 3 keer doorheen ben gelopen. Na deze avond weet ik toch echt zeker dat ik meer een katten mens ben ;)

Overdag hebben we alleen maar heerlijk rondgetoerd op de scooter. We hebben een iets mooiere waterval opgezocht die omringd was door een prachtig heuvelachtig landschap. Ik heb veel verhalen gehoord over alle dingen die Koen & Chloë hebben meegemaakt op hun lange inspirerende reis. Ook heb ik veel geleerd van hun goedkope manier van reizen. Het kritisch zoeken naar goedkoop eten, scooters & hostels heeft me veel geld bespaard waar ik later veel leukere dingen mee heb kunnen doen. Ze waren natuurlijk al 6 maanden onderweg en wie 6 maanden op dagelijkse dingen bespaard kan aan het einde zo een maandje extra op reis. Die avond hebben we de zonsondergang bewonderd op de 'Canyon van Pai'. De rand van het dal was bezaaid met goudgele rotsen waar je met een beetje creativiteit en skill op omhoog kon klimmen. Het was een adembenemend uitzicht op de berg wand waar de zon zich aan het einde van de middag langzaam achter verstopte. Het was een mooi moment om woorden te laten voor wat het is en in stilte weg te dromen bij de ondergaande zon achter de bergwand.

De halve terug reis naar Chiang Mai heb ik met een lekke achterband gereden. Koen en Chloë waren natuurlijk na wat goede bochten alweer uit het zicht toen ik begon te merken dat mijn scootertje niet meer zo stabiel reed. Omdat wachten alleen maar meer vertraging op zou leveren en er toch niet zoveel in de bergen te bekennen was ben ik maar met een mooi slakkengangetje doorgekacheld. Uiteindelijk kwam ik ze wachtend tegen bij een groot kruispunt, met stom toeval naast een scooter monteur die voor €6,- mijn band wel even kon vervangen. Koen & Chloë waren onderweg zo creatief (origineel jongens) om alvast de namen voor mijn kinderen te bedenken. Ze adviseerden me om ze La Beale & Insta Beale te noemen. Ik zal het onthouden ;)

Ik begin na 2 weken reizen mijn reis te zien als allemaal kleine hoofdstukjes met daarin allemaal verschillende mensen. Op elke plek ontmoet je weer mensen, daar ga je een tijdje mee om en dan vertrek je weer. Elk hoofdstukje heeft een groot of klein avontuur die weer onmogelijk te vergelijken is met het vorige. Ook al ben je in hetzelfde land, alle steden en dorpen zijn weer verschillend. Zowel de backpackers als locals brengen op elke bestemming weer nieuwe indrukken met zich mee. Mijn 3 daagse trip naar Pai was een mooi hoofdstuk. Het was weer een kleine vakantie in een een grote vakantie en na afscheid te hebben genomen van Koen & Chloë in Chiang Mai had ik even het gevoel alsof ik weer thuis was gekomen. Onze wegen gingen weer uit elkaar; zij opweg naar Laos en ik richting het zuiden. Met de herinneringen van mijn trip naar Pai nog vers in het achterhoofd begin ik weer aan een nieuw avontuur, een nieuw hoofdstuk!